Ik weet het, ik bén een fan van Giulia Millanta, maar dat is een handicap waar mee te leven valt: de Italiaanse, die op jonge leeftijd een zwaar ongeval had met haar paard, zwoer al, toen ze nog heel jong was, dat ze altijd het maximum uit het leven zou halen en daar is ze tot op vandaag erg goed mee bezig. Niet alleen verruilde ze Firenze voor een Toscaans bergdorp, waar ze paarden ging trainen, ze studeerde ook geneeskunde en werd arts, met de allergrootste onderscheiding, maar ze oefende, buit haar stageperiodes, niet één dag haar vak uit.

Ze was ondertussen namelijk gebeten door een beestje, waar je maar moeizaam vanaf komt: de muziek. Of beter, het vertellen van muzikaal ingekleurde verhalen. Giulia trok naar Barcelona, waar ze ging busken, organiseerde voor zichzelf tournees doorheen een flink stuk van Europa en besloot een jaar of acht geleden naar Austin, Texas te verkassen en te proberen daar van haar liedjes te gaan leven. Nu ken ik weinig waanzinniger ideeën dan “als Italiaanse met muziek aan de kost willen komen in een stad waar de topmuzikanten je om de oren vliegen, maar zoiets lijkt voor Giulia net de aansporing te zijn, die ze echt nodig heeft om ergens aan te beginnen.

Vandaag is de Italiaanse, die overigens ook zeer leuke Youtube-kookfilmpjes maakt of met wie je virtueel te voet op stap kunt doorheen Firenze, aan haar zevende plaat toe en iets zegt me dat deze echt volop deuren zal opentrappen, die meestal gesloten blijven. De eerste deur werd alvast een tweetal jaar geleden op glorieuze wijze opengegooid, toen Giulia de “Premio Campi” won, een jaarlijkse wedstrijd in Livorno, waarbij het er onder meer om gaat zo goed mogelijk een song van de grote chansonnier Piero Campi te vertolken. Giulia vertaalde en bewerkte “Tu No” tot “Not You” en won de wedstrijd en dat, samen met de release van “Conversations with a Ghost” lijkt, wat mij betreft, een kantelpunt te zijn geweest in de carrière van de zangeres. Voor die plaat, waarover ik meer dan gemiddeld enthousiast berichtte in deze kolommen, ging Giulia scheep met Gabe Rhodes, een man van vele muzikale oorlogen en ze bezong er de menselijke reis, die erin bestaat het leven niet te ondergaan, maar, afwisselend mislukkingen en successen te omarmen en je leven die wending te geven, waarin de wind van het leven je keuzes kan ondersteunen.

Met diezelfde Rhodes maakte ze ook haar nieuwe, zevende plaat en hiermee bevestigt ze voluit wat ze met de vorige begon te laten horen: dat ze een eersteklas liedjesschrijfster is, die zich een stijl eigen gemaakt heeft, die het midden houdt tussen volbloed Americana en Italiaans raffinement: nachtelijke overpeinzingen vol melancholie wisselen af met tastbare intimiteit en openlijke beschrijvingen van gevoelens. Het leven houdt ontgoocheling, bedrog en verdriet in, maar net zo goed fijne momenten van verbondenheid, van creativiteit en van bitterzoete herinneringen en het is die cocktail, die het leven de moeite waard maakt.

Er circuleren best wat youtube-filmpjes van Giulia en die mag ik u graag aanraden, samen met de songs “Sugar Home””Kiss You Goodbye”, “Quiet Fight” en afsluiter “Unconditional”: met deze plaat vestigt Giulia zich aan de absolute top van de hedendaagse Americana-scene. Ik weet het: ik heb nog niks gezegd over datgene wat me destijds de oren deed spitsen, toen ik voor het eerst een track van Giulia hoorde: die stem! Die oefent een soort magnetische kracht uit, waartegen deze jongen niet opgewassen is? Die stem is ook wat je aan het scherm gekluisterd houdt, als je een kookfilmpje van haar bekijkt en hoe meer ik ze hoor, hoe beter ik begrijp dat Giulia haar medische studiekeuze inruilde voor haar artistieke bestaan. Over de ogen wil ik het veiligheidshalve even niet hebben…

Tegelijk met de plaat verschijnt er ook een boekje met de titel “Between the Strings”, waarin Giulia een aantal overpeinzingen over allerlei dingen bijeenbracht. Ook dat is erg aangenaam om te doorbladeren en ik kan het moeilijk meer eens zijn dan met wat in dat boekje op pagina 153 staat: “I must say you can mix prosecco with pretty much anything. Prosecco makes great cocktails. It makes everything better. Period”! Ik denk dat Giulia Millante voor een serieus deel uit prosecco bestaat.

(Dani Heyvaert)